Geachte huisarts, In dit blog wil ik een spreekbuis zijn voor de gemiddeld 70 patiënten met niet-aangeboren hersenletsel in uw praktijk (ja, waarschijnlijk meer dan u had gedacht). En als ervaringsdeskundige heb ik recht van spreken…
Vijf jaar na mijn twee herseninfarcten zat ik eindelijk, samen met mijn man, bij onze huisarts. Wanhopig en met een relatie die sterk onder druk stond. Ik was mezelf kwijt, het lukte allemaal niet meer, terwijl ik niets anders deed dan ontzettend mijn best. Maar als ik naar mijn werk reed dacht ik ‘als ik nu tegen de vangrail rijd ben ik overal van af.’ Ik wist dat ik niet dood wilde, maar ik wilde me zó niet meer voelen, ik kon de dagelijkse paniek niet meer aan…
Het hele blog leest u op de site van Hersenz.
